بسماللهالرّحمنالرّحیم(۱)
خوشامد عرض میکنم به برادران عزیز، مسئولان مشاغل بسیار حسّاس در بخش
مهمّی از نیروهای مسلّح، یعنی نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی و پدافند. و
این روز را که در واقع روز نیروی هوایی است، به همهی شما، به همهی
کارکنان نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران و پدافند و به خانوادههای
شما تبریک عرض میکنم. از گروه سرود هم بهخاطر اجرای خوبشان تشکّر میکنیم.
مسئلهی نوزدهم بهمن که شما هر سال این روز را گرامی میدارید، فراتر از
یادآوریِ یک خاطرهی شیرین است؛ بله، خاطرهی مهمّی است، خاطرهی شیرینی
است
روز 12 فروردین 1334 ه.ش در شهرضا در خانواده ای
مستضعف و متدین بدنیا آمد. او در رحl مادر بود که پدر و مادرش عازم کربلای
معلّی و زیارت قبرسالارشهیدان و دیگر شهدای آن دیار شدند و مادر با تنفس
شمیم روحبخش کربلا، عطر عاشورایی را به این امانت الهی دمید.
محمد ابراهیم درسایه محبّت های پدر ومادر پاکدامن، وارسته و مهربانش دوران
کودکی را پشتسر گذاشت و بعد وارد مدرسه شد. در دوران تحصیلش از هوش
واستعداد فوقالعادهای برخوردار بود و با موفقیت تمام دوران دبستان و
دبیرستان را پشت سر گذاشت.
هنگام فراغت از تحصیل بویژه در تعطیلات تابستانی با کار وتلاش فراوان مخارج
شخصی خود را برای تحصیل بدست میآورد و از این راه به خانواده زحمتکش خود
کمک قابل توجه ای میکرد. او با شور ونشاط و مهر و محبت و صمیمیتی که داشت
به محیط گرم خانواده صفا و صمیمیت دیگری میبخشید.
پدرش از دوران کودکی او چنین میگوید: « هنگامی که خسته از کار روزانه به
خانه برمیگشتم، دیدن فرزندم تمامی خستگیها و مرارتها را از وجودم پاک
میکرد و اگر شبی او را نمیدیدم برایم بسیار تلخ و ناگوار بود. »
اشتیاق محمد ابراهیم به قرآن و فراگیری آن باعث میشد که از مادرش با اصرار
بخواهد که به او قرآن یاد بدهد و او را در حفظ سوره ها کمک کند. این
علاقه تا حدی بود که از آغاز رفتن به دبیرستان توانست قرائت کتاب آسمانی
قرآن را کاملاً فرا گیرد و برخی از سورهه ای کوچک را نیز حفظ کند.